Tot niet heel lang geleden speelden wij meestal tegen een Wijkertoren-team met oude rotten, spelers van onze leeftijd en ouder.
Dit keer werden we verrast door een enthousiast en jeugdig team, met daarin slechts één oude bekende, de eeuwig jeugdige Johan Boezewinkel, een vaste en gewaardeerde klant op ons jaarlijkse Hein de Vries Toernooi.
Deze aanstormende talenten bewezen dat het serieus en gedegen schaken de gezelligheid helemaal niet in de weg hoeft te staan.
Toen bleek dat zij een speler op bord twee misten kon ik mijzelf vrijspelen en mezelf geheel richten op het wedstrijdleiderschap en de theeproeverij, en stonden we dus reglementair 1-0 voor.
Ad had tegen Thomas Otte vol goede moed een redelijke stelling opgezet, maar het begon mis te gaan toen hij zijn loper helemaal buitenspel plaatste en ook zijn andere loper in de verdediging niet goed geplaatst kreeg, 1-1. Aan de bar bij zijn broer Gerard kon hij zelf haarfijn de vinger op de zere plek leggen.
Han speelde op bord 1 tegen een sterke Rens Wiemerink, geen onbekende achternaam bij de Wijkertoren. Al vrij snel verloor hij een kwaliteit, en kwam niet goed tot ontwikkeling. Probeerde nog wel een matdreiging te creëren maar kreeg daar geen tijd voor, 1-2.
Will speelde tegen zijn oude clubgenoot Johan Boezewinkel en stond het grootste deel van de partij wat beter, maar wist zijn voordeel niet uit te buiten, integendeel, er ging iets mis waarna de kansen keerden, maar het kwam niet tot broedermoord maar tot eeuwig schaak, 1,5 – 2,5.
Wolter had lang een erg goede stelling tegen een onderontwikkelde Dennis Roijers, maar op het moment dat hij met zijn loper een pion wilde slaan op b2 sloeg hij per abuis met zijn andere loper de pion op a2: loper weg, 1,5 – 3,5. Ik zag Wolter zich heel even verbijten maar als een echte heer van stand was even later al helemaal niets meer van enig ongenoegen te merken, en had hij gewoon een gezellige avond.
Huub stond de hele avond al in gedrongen stelling waarbij zijn tegenstander Robert Kleef alle initiatief had. Totdat hij via een paardvork een kwaliteit won en ruimte begon creëren. Hij zag echter een tegenvork over het hoofd waarbij een loper verloren ging een tevens de kwaliteit weer ingeleverd werd, 1,5 – 4,5.
Ikzelf was deze avond gelukkig de dans ontsprongen. Het is al bijna vijf jaar geleden dat ik mijn laatste officiële wedstrijd speelde, wist niet eens meer hoe de klokken ingesteld moesten worden. Ik weet wel dat, hoewel het voor iedereen een leuke avond was, voor mij het spelen van een lange bondswedstrijd geen liefhebberij is.
In een veel te warme kleine ruimte uren aaneen je hersens afbeulen, terwijl je liever ontspannen bij wilt komen van de zware (denk-)werkdag, met bijvoorbeeld relaxte snelschaakpotjes, filosoferen aan de bar of een avondwandeling.
Maar je moet iets voor je club over hebben, dus ik blijf beschikbaar als nood-reserve.
En ons Genootschap blijft natuurlijk een zeldzaam aangename club om in te verkeren, zeker ook op een avond tegen een sympathiek en verjongd Wijkertoren 3.
Marc van der Meij
Voor de gedetailleerde uitslag klik hier