Het N2-team van Heerhugowaard heeft Het Paard van Ree met 3½-2½ terugverwezen naar de middenmoot van de NHSB-klasse 3C. Teleurstellend. Gezien het gemiddelde ratingverschil van 1263 versus 1500 zou je een vrijwel zekere overwinning verwachten. Alleen Erik Teske en de volhardende Han Kemperink voldeden ruimschoots.
Heerhugowaard is in de loop de jaren fors veranderd. Vanaf eind jaren zestig togen veel jonge stellen uit onze streek richting het noorden waar met een aantrekkelijke subsidie een woning kon worden aangeschaft. Heerhugowaard was toen een bescheiden samengesmolten gemeente van verschillende dorpen en buurtschappen met minder dan 7000 inwoners, geconcentreerd langs de Middenweg en met nog de plattelandskenmerken van een ver verleden. Tegenwoordig is het een stad met bijbehorende allures en met meer dan 60.000 inwoners. De Middenweg is onherkenbaar geworden en volledig opgegaan in de bebouwing. Wat wel is gebleven aan de Middenweg is café De Swan. Een ouderwets karaktervol dorpscafé waar de tijd lijkt stil gestaan te hebben. Met twee biljarts, waar vind je dat nog, en een flink aantal bezoekers dat zich bezig hield met darts was de het café goed gevuld. Wij speelden in een ruime achterzaal. De schaakclub Heerhugowaard heeft in de loop der jaren natuurlijk een enorm achterland gekregen en heeft daardoor een, voor deze tijd, een brede schare schakers weten te binden. Wij stonden tegenover het tweede NHSB-team van Heerhugowaard en speelden in deze post-corona tijdperk in een gehavende competitie zonder doel. Maar de individuele ambitie om een partij te winnen bleef natuurlijk overeind. Als eerste mocht ik een halfje noteren op het wedstrijdformulier. Opnieuw speelde ik het Morra-gambiet en de stelling werd lekker ingewikkeld. Mijn tegenstander dacht op een gegeven moment materiaal te kunnen winnen maar zag een venijnig tussenzetje over het hoofd waardoor ik weliswaar de kwal won maar met een hopeloos pionnenstructuur bleef zitten (½-½) . Erik Teske speelde een scherpe opening, kwam steeds beter te staan en wikkelde knap af naar een gewonnen stelling (½-1½). Cor Zwaan, inmiddels een vaste invaller geworden, speelde tegen een onschuldig meisje. Mogelijk dat hij hierdoor wat uit evenwicht geraakte want zijn stuk voorsprong veranderde in een stuk achterstand (1½-1½).
Ook Wolter Vos stond in het middenspel een stuk voor en leek op zijn bekende onverstoorbare wijze de partij te winnen. Maar Wolter verloor zowaar zijn stuk voorsprong en aangedaan ook spoedig de partij (1½-2½). Han Kemperink aan bord 1 was vanavond onze held. In het middenspel leek de stelling een ruime remismarge te hebben maar daar dacht Han anders over. Met bekeken kleine zetjes hield hij zijn tegenstander steeds onder druk. Als de Heerhugowaarder de dreiging geneutraliseerd had creëerde Han op de andere vleugel nieuwe dreigingen. Bij de derde poging was het prijs voor Han. Hij forceerde op een fraaie manier dwars door het midden de langverwachte doorbraak. De rest van de partij werd door Han met een onberispelijke techniek uitgevoerd (2½-2½). Aan bord 5 speelde Frans Schoo een evenwichtige partij, tot hij zijn dame ruilde tegen twee torens. In plaats van een vereenvoudiging werd de stelling steeds gecompliceerder. Zijn tegenstander manoeuvreerde bekwaam met zijn torens en werkte onze Frans in de nesten (3½-2½). De nederlaag voelde onnodig aan, de uitslag had ook andersom kunnen zijn. De enige troost die we hadden was dat we eigenlijk nergens voor speelden. Dwars door de Middenweg reden we weer terug naar huis.
Klik voor overzicht hier
Over een week ofzo zal ik nog inhoudelijk terug komen op de gespeelde partijen.