Gegevens

Laatst bijgewerkt: 21 oktober 2023

In ons korte bestaan zijn ons helaas meerdere markante Genoten ontvallen

Sjors Muller

Ten eerste Ome Sjors. 
De oude Muller schaakte immer met kastelen 
en vloerde menig tegenstander (steevast aangeduid met klootviool) 
met mooie verhalen uit de oorlog. 
Tijdens een Genootschapsdiner op 15 oktober 2001 meldde Marc dat Sjors was overleden. 
De verdere avond werd gevuld met mooie verhalen en gloedvolle herinneringen aan hem.
Bert was zo alert hiervan aantekeningen op de placemat te maken
en hier een waardig afscheidswoord van samen te stellen. 
Het Paard van Ree was ruim vertegenwoordigd op de crematie.
Ome Sjors lag in een prachtige rode kist.
Voorwaar, een uitvaart de man waardig! 

  
Hein de Vries

En natuurlijk de onnavolgbare Hein de Vries, een eigenzinnige Slavist 
en goede vriend van ons allemaal.  
Op 27 april 2005 werd deze reus geveld door een acute hartstilstand.
Diezelfde avond hebben de Genoten mooie herinneringen aan Hein opgehaald. 
Hein is lange tijd de grote motor achter het Genootschap geweest.
Alom geliefd, al was het maar om de schone liederen en prachtige
woordspelletjes. De hele regionale schaakwereld heeft op passende wijze
afscheid van dit mooie mens genomen. Zelfs uit Ströbeck was een
kleine delegatie gekomen.
De enorme schok die zijn plotseling overlijden teweeg bracht 
in ons kleine Genootschap golft nog altijd na

Jos Frenay

In de beginjaren van Het Schaakgenootschap was Jos een graag geziene tegenstander.
Samen met Martijn Tholen bezocht hij ons regelmatig en was bij tijd en wijle
een geducht tegenstander.
Maar Jos was vooral een gezellige opponent. met zijn eeuwige sjekkie en
een volstrekt eigen kijk op de wereld.
Hij stond ook wel bekend als De Botenman. 
Jarenlang verhuurde hij boten op het Uitgeestermeer en later in Groningen.
Tot hij het mooi geweest vond en vertrok naar zijn geliefde Java.
In die tussenliggende jaren is er slechts weinig contact geweest.
Tot hij plots weer op de stoep stond. 
Geveld door ziekte was hij genoodzaakt zich in Nederland te laten behandelen.
Na diverse behandelingen, en bezoeken aan Het Genootschap, 
vertrok hij weer naar Indonesië.
Tot we plots bericht kregen van zijn kinderen.
Op 09 december 2008 is Jos, in de armen van zijn broer, 
in een ziekenhuis op Java overleden.
Weer een mooi en markant mens minder.
Op het Genootschap valt bij tijd en wijle nog steeds zijn naam.

Hans Eijgenbrood

Woensdag 06 januari 2010 is Hans Eijgenbrood overleden.
Totaal onverwacht.
Een begenadigd schaker, maar bovenal een prachtig mens.
Als lid van ons Schaakgenootschap de onbetwist beste speler.
Maar het waren vooral zijn warme persoonlijkheid en humorvol
karakter die hem tot zo'n gewaardeerd Genoot maakten.
Schaken? Ja, best leuk hoor, maar Hans had de gave om niet
alleen zijn eigen spel maar ook dat van anderen positief kritisch
van commentaar te voorzien. Liefst voor iedereen hoorbaar.
Ach ja, Hans was tenslotte ook docent.
Ook kon hij op prachtige wijze mensen op het verkeerde been zetten.
Legendarisch is zijn "optreden" in Koedijk waarbij hij zijn tegenstander
de hand schudde. De arme man dacht dat hij gewonnen had maar de warme 
felicitatie van Hans betrof slechts het behalen van de tijdcontrole...
Typisch Hans.
Met Hans kon je lachen. 
Daarnaast was hij een zeer prettig reisgenoot. 
Veel verhalen zijn te vertellen over onze bezoeken aan Ströbeck. 
Nooit de eerste partij willen spelen, want dan moest hij vroeg opstaan.
Niets voor Hans.
Maar dan ook "vol erin" en daarna dansen en schaken op het plein. 
Met een schnapps of een biertje in de nabijheid.

Tijdens het Hein de Vriestoernooi 2009 was Hans,
zeer ontspannen, van de partij. De stellingen op het bord weer
bediscussiërend met zijn tegenstanders. Zo kenmerkend.  

Het laatste jaar wilde Hans niet meer actief schaken, maar voor
de Bondscompetitie steunde hij toch zijn geliefde club.

De laatste mail van Hans:
Ik zal er zijn, opgesteld of niet...

En zo blijft het ook, maar Bord 1 is wel leeg.....
Een Schaakgenootschap in verbijstering achterlatend.

Cees Walthaus (1949-2020)

Op 1 juli 2020 overlijdt Cees Walthaus. Wolter Vos schrijft een memorandum:

‘Waar liggen de nokkenassen?’ vroeg Cees. En zonder op het antwoord te wachten: ‘Boven!  Boven liggen de nokkenassen!’ Of: ‘Zeg Wolter, daar heb ik geen zin in hoor, daar beleef ik echt geen Freud aan, daar vind ik Nietsche aan, ik ben daar veel te Jung voor!’ Een paar van de vele woordgrappen (en niet per se de beste) van Cees.

Cees hield van schaken en vooral ook snelschaken. Hij was een prominent lid van de Het Paard van Ree en jarenlang kampioen van Schaakclub Bakkum. Hij had een grote openingskennis, was vooral analytisch sterk. Vluggeren tegen Cees betekende; scherp zijn, zien dat je ook eens een potje won, erop toezien dat niet alle rondjes op jouw rekening kwamen en daarna tot diep in de nacht doorzakken, in Sonnevanck, bij Marc of bij ons thuis. Al doende kwam de wereld voorbij. Cees was erudiet, eloquent, had een eigen interessante en goed onderbouwde mening en stak die niet onder stoelen of banken. Dat leverde vele mooie gesprekken, vele mooie nachten en zo hier en daar nog wel eens een promillagegestuurd conflictje op, maar dat laatste werd meestal wel gladgestreken.

Van het een kwam het ander. We maakten reizen. We kwamen in landen, steden, dorpen. Cees ontdekte, zag het nieuwe, was uitgelaten en maakte snel contact, overal en met iedereen. Wat een vriend om mee op reis te zijn!

Cees was een bohemien. Wikipedia zegt bij bohemien: iemand met een onconventionele levensstijl, vaak in het gezelschap van gelijkgestemden en met weinig permanente banden. Cees leefde alleen, bijna als een kluizenaar. Hij was niet eenzaam: ‘Daar heb ik geen talent voor’. 

Cees liet het schaken achter zich. Hij werd wel erg alleen, en het hielp niet dat hij zijn kleren niet waste. Een enkele keer zagen we hem nog, bij het schaaktoernooi of bij de dood van een schaakvriend. Hij is nu overleden, in omstandigheden die we al vreesden.

Cees was een grote schaakvriend. Het stemt treurig dat hij er niet meer is. Hij zal altijd bij ons blijven in onze verhalen en anekdotes.

Voor foto's van Cees zie hier

Cor Zwaan (1946-2022) 

 

Op dinsdag 29 november overleed na een betrekkelijk kort ziekbed onze zeer gewaardeerde genoot Cor Zwaan. Al enige weken was bekend dat Cor ernstig ziek was, maar als het dan eenmaal zover is krijg je toch weer een klap in het gezicht.  

Cor en zijn voorouders behoorden oorspronkelijk tot de gemeenschap van Oud-Katholieken uit IJmuiden. Na de openstelling van het Noordzeekanaal was deze groep die voornamelijk uit vissers bestond eind 19e eeuw vanuit Egmond in IJmuiden neergestreken om in de haven een nieuw vissersbestaan op te bouwen. Cor verhaalde nog wel eens over zijn afkomst en kon daar boeiend over vertellen. Na zijn huwelijk met Hille vestigde hij zich in de Populierenlaan in Beverwijk. Na zijn vervroegd pensioen bij de horeca-inkoop van Hoogovens meldde hij zich bij schaakvereniging de Wijker Toren om zich te storten in het schaakleven. Door zijn werk had hij een omvangrijk netwerk opgebouwd van horecabedrijven, sportverenigingen, hij was vroeger in IJmuiden een begenadigd amateurvoetballer, en de bijbehorende middenstand. Zijn ervaring in deze wereld kon hij goed gebruiken toen hij voorzitter werd van de schaakclub Wijker Toren. Cor was eerder voorzitter geweest van tafeltennisvereniging Rapidity en kon ook deze levenservaring goed gebruiken in de schaakwereld met zijn vele lastige karakters. Hij was goed op de hoogte hoe je een schaakclub het beste kon besturen om gezelligheid op de juist manier te paren met sportieve ambities. Het door hem zo vurig gewenste denksportcentrum in Beverwijk is er helaas niet van gekomen. Cor heeft een duidelijke hand gehad in de goede schaaksfeer in Beverwijk en Wijk aan Zee en trok er graag op uit om van het uitdagende schaakleven te genieten. Maar ook buiten het schaakleven was Cor regelmatig aanwezig in het sociale leven. Als ik hem zo nu en dan tegenkwam op de Breestraat stond hij geregeld met een kennis de laatste nieuwtjes door te nemen. Uiteraard was hij een graag geziene deelnemer en bezoeker van het Tata-toernooi en de bijbehorende gezamenlijk schaakmaaltijden in Wijk aan Zee. Overal waar het gezellig was was Cor ook te vinden. En natuurlijk ontbrak hij ook niet op het bijzondere schaaktoernooi tijdens de Gentse Feesten dat hij met vaste kompanen van de Wijker Toren regematig bezocht. Op en top een gezelligheidsdier was Cor die na verloop van tijd zijn aandacht steeds meer verlegde naar Het Paard van Ree. Tijdens het jaarlijks terugkerende Zomerschaak was hij regelmatig te vinden in of op het schaakterras van café De Zon. Cor werd dan ook spoedig lid van Het Paard en kon dat prima combineren met de clubavond van de Wijker Toren en middagschaaksoos in Heemskerk. Ook viel hij enkele keren met plezier in in het team van de Bondscompetitie. Zijn deelname aan het Heindevriestoernooi was voor hem inmiddels een jaarlijks hoogtepunt geworden. 

Cor drukte duidelijk een positief stempel op het schaakleven in Beverwijk en Wijk aan Zee. Dat werd door vele schaakgenoten gewaardeerd en hij deelde met plezier zijn vele weetjes en anekdotes met zijn clubgenoten. Nu is dit voor ons abrupt afgelopen. En dat komt hard aan bij ons. We zullen deze aimabele man missen. Maar hij leeft voort, want we zullen het nog vaak over hem hebben! 

We wensen zijn vrouw en kinderen veel sterkte toe met dit verlies.

Will van der Laan